၄၇။ သာဝတၳိနိဒါန္း။ ရဟန္းတို႔ အတၱကို ႐ႈၾကကုန္ေသာ ခပ္သိမ္းေသာ သမဏျဗာဟၼဏတို႔သည္အတၱကို အမ်ဳိးမ်ဳိး ႐ႈၾကကုန္၏၊ ထိုသူအားလံုတို႔သည္ ဥပါဒါနကၡႏၶာငါးမ်ဳိးကိုေသာ္လည္းေကာင္း၊ ထိုငါးမ်ဳိးတို႔တြင္ တစ္မ်ဳိးမ်ဳိးကိုေသာ္လည္းေကာင္း ႐ႈကုန္၏။ အဘယ္ငါးမ်ဳိးတို႔နည္းဟူမူ – ရဟန္းတို႔ ဤေလာက၌ အၾကားအျမင္မရွိေသာ, အရိယာတို႔ကို မဖူးျမင္ဖူးေသာ, အရိယာတရား၌ မလိမၼာေသာ,အရိယာတရား၌ မယဥ္ေက်းေသာ၊ သူေတာ္ေကာင္းတို႔ကို မဖူးျမင္ဖူးေသာ, သူေတာ္ေကာင္းတရား၌ မလိမၼာေသာ, သူေတာ္ေကာင္းတရား၌ မယဥ္ေက်းေသာ ပုထုဇဥ္သည္ ႐ုပ္ကို အတၱဟူ၍ ႐ႈ၏။
႐ုပ္ရွိေသာ အတၱဟူ၍ ေသာ္လည္းေကာင္း၊ အတၱ၌ ႐ုပ္ဟူ၍ ေသာ္လည္းေကာင္း၊ ႐ုပ္၌ အတၱဟူ၍ ေသာ္လည္းေကာင္း ႐ႈ၏။ ေဝဒနာကို။ သညာကို။ သခၤါရတို႔ကို။ ဝိညာဏ္ကို အတၱဟူ၍ ႐ႈ၏၊ ဝိညာဏ္ရွိေသာ အတၱဟူ၍ ေသာ္လည္းေကာင္း၊ အတၱ၌ ဝိညာဏ္ဟူ၍ ေသာ္လည္းေကာင္း၊ ဝိညာဏ္၌ အတၱဟူ၍ ေသာ္လည္းေကာင္း ႐ႈ၏။
ဤသို႔ ဤ႐ႈမႈသည္ ထိုသူအား ”ငါ ျဖစ္၏ ”ဟူေသာ စြဲလမ္းမႈ မကင္းျခင္း ျဖစ္၏၊ ရဟန္းတို႔ ”ငါ့ျဖစ္၏ ”ဟူ၍ စဲြလန္းမႈ မကင္းလတ္ေသာ္ စကၡဳေႁႏၵ ေသာတိေႁႏၵ ဃာနိေႁႏၵ ဇိဝွိေႁႏၵ ကာယိေႁႏၵဟူေသာဣေႁႏၵငါးမ်ဳိးတို႔၏ သက္ေရာက္မႈ ျဖစ္၏။ ရဟန္းတို႔ စိတ္သည္ ရွိ၏၊ အာ႐ံုတရားတို႔သည္ ရွိကုန္၏၊ အဝိဇၨာဓာတ္သည္ ရွိ၏။ ရဟန္းတို႔ အဝိဇၨာဓာတ္ႏွင့္ ယွဥ္သည့္ ေတြ႕ထိမႈေၾကာင့္ ျဖစ္ေသာ ခံစားမႈျဖင့္ေတြ႕ထိအပ္ေသာ အၾကားအျမင္မရွိေသာ ထိုပုထုဇဥ္အား ”ငါ ျဖစ္၏ ”ဟူ၍လည္း ျဖစ္၏၊ ” ဤအရာသည္ငါ ျဖစ္၏ ”ဟူ၍လည္း ျဖစ္၏၊ ”ျဖစ္ကုန္လတၱံ႕”ဟူ၍လည္း ျဖစ္၏၊ ”မျဖစ္ကုန္လတၱံ႕” ဟူ၍လည္းျဖစ္၏၊ ”႐ုပ္ရွိသည္တို႔ ျဖစ္ကုန္လတၱံ႕”ဟူ၍လည္း ျဖစ္၏၊ ”႐ုပ္ မရွိသည္တို႔ ျဖစ္ကုန္လတၱံ႕”ဟူ၍လည္းျဖစ္၏၊ ”သညာရွိသည္တို႔ ျဖစ္ကုန္လတၱံ႕”ဟူ၍လည္း ျဖစ္၏၊ ”သညာ မရွိသည္တို႔ျဖစ္ကုန္လတၱံ႕”ဟူ၍လည္း ျဖစ္၏၊ ”သညာရွိသည္လည္း မဟုတ္ သညာ မရွိသည္လည္း မဟုတ္သည္တို႔ျဖစ္ကုန္လတၱံ႕”ဟူ၍လည္း ျဖစ္၏။
ရဟန္းတို႔ ထိုခႏၶာတို႔၌ သာလွ်င္ ဣေႁႏၵငါးမ်ဳိးတို႔ တည္ကုန္သည္သာတည္း၊ ဤသို႔ တည္ေသာဣေႁႏၵငါးမ်ဳိးတို႔၌ အၾကားအျမင္ရွိေသာ အရိယာတပည့္အား အဝိဇၨာ ကင္းေပ်ာက္၏၊ ဝိဇၨာျဖစ္ေပၚလာ၏၊ ထိုအရိယာတပည့္အား အဝိဇၨာခ်ဳပ္ျခင္း ဝိဇၨာျဖစ္ေပၚလာျခင္းေၾကာင့္ ”ငါျဖစ္၏”ဟူ၍လည္း မျဖစ္ေတာ့ေခ်၊ ” ဤအရာသည္ ငါ ျဖစ္၏”ဟူ၍လည္း မျဖစ္ေတာ့ေခ်၊ ”ျဖစ္ကုန္လတၱံ႕”ဟူ၍လည္း။ ”မျဖစ္ကုန္လတၱံ႕” ဟူ၍လည္း။ ”႐ုပ္ရွိသည္တို႔။ ႐ုပ္မရွိသည္တို႔။ သညာရွိသည္တို႔။ သညာမရွိသည္တို႔။ သညာရွိသည္လည္း မဟုတ္ သညာ မရွိသည္လည္းမဟုတ္သည္တို႔ ျဖစ္ကုန္လတၱံ႕”ဟူ၍လည္း မျဖစ္ေတာ့ေခ်ဟု (ေဟာေတာ္မူ၏)။
ပၪၥသုတ္။